Mijn pluisje, mijn muisje, mijn lieveke, mijn patatje, mijn dolleke, mijn molleke, mijn allerliefste snolleke… woorden die ik dagelijks uitspreek als ik met je zusje in de zetel lig, haar kriebels pak of gewoon… spontaan… en verdomme toch.. wat had ik ze zo graag ook tegen jou uitgesproken. Wat had ik zo graag deze momenten ook met jou gedeeld…
Zo’n vreemde tijden. Nooit gedacht dat jou verjaardag wat zou opgaan in deze gekte. Ik vergeet zelfs soms welke dag we zijn. Maar vandaag pluizeke, is het jou dag en van niemand anders. Vandaag ging ik bij jou op bezoek. Alleen…deze keer… Niet met papa, niet met de broers en zus, maar alleen. Omdat het niet mag om samen een fijn autoritje te maken en even te zwaaien. Al weet ge lieveke, dat ze iedere keer staan te springen om langs te gaan, maar dit jaar kan het niet. Ik genoot van onze we-time, maar voelde me ook echt helemaal alleen. Het rouwen, het vieren, het missen is zo al eenzaam, maar dit jaar nog veel eenzamer…
We vieren, of we proberen toch… We vieren dat je verdikke al 8 lentes jong zou geweest zijn. We vieren al het mooie dat je hebt gebracht en we vieren dat je er bent, want voor altijd ben je een deel van ons gezin en voor altijd leef je mee…
Ik neem een eerste slok van m’n tas koffie en staar naar buiten. Ellis sliep lang en ik ontwaak rustig. Een resem auto’s vullen de straat, een papa van school zoeft voorbij met de bakfiets gevolgd door zijn 3 andere kinderen. Heb ik iets gemist? Zondag… Vaderdag! Dat is het! In sommige klassen worden papa’s wel eens uitgenodigd voor een partijtje voetbal of een gezellig ontbijtje op vaderdag. Ik stuur een sms-je naar mijn man die 2 wekelijks werkt in het weekend. “Fijne vaderdag” een beetje droogjes vind ik, want eigenlijk verdient hij zoveel meer dan een simpel sms-je. Zonder hem draaide ons huishouden vierkant, daar ben ik zeker van. Ik scrol tussen de foto’s van hem met onze kinderen en voel me oprecht gelukkig met alles wat ons is gegund.
Ellis helpt me met het vullen van de vaat terwijl de jongens kibbelen over wie die doos kapla eigenlijk volledig had uitgegooid. Deze zondagochtend verloopt naar mijn gevoel vlekkelozer dan ooit. Vaak voel ik me een kip zonder kop die tussen haar 3 kuikens de boel recht probeert te houden. Ik geef toe, ik ben geen echt moedertje, maar ik doe er wel ontzettend hard mijn best voor. Oké…boodschappen! Ik kleed de kinderen aan en zet Ellis in haar autostoel. Een opgeklede dame en een man in kostuum wandelen de schoolpoort uit. Hmm… Vaderdag…Ik heb deze mensen nog nooit eerder gezien? Mijn adem stokt en ik voel plots een soort van jaloerse kwaadheid voor deze mensen. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik voel me van de ene moment op de andere diep verdrietig. Het besef sluipt binnen en even wordt alles wazig.
Groeifeest… Groeien… Iets wat mijn kind nooit heeft gedaan. Of toch althans niet zonder mij. 2 dagen had ze deze kans, maar groeien heeft ze nooit gedaan. Wekenlang heb ik zo hard mijn best gedaan om niet te weten wanneer deze grote dag precies door ging, wat er werd georganiseerd, door wie, voor wie enz…
Vandaag had mijn Nina gevierd dat ze groter werd. Dat ze groeit en bloeit, dat ze leeft, dat ze er is en ons gezin vult met evenveel liefde als gekte.
Ik verberg mijn tranen want mijn oudste zoon Luca heeft het zo al moeilijk genoeg met haar verlies. Geen van de kinderen merkt iets op. Ik zoek mijn kalmte op, rij de straat uit en zoek afleiding in het doen van boodschappen. Het lukt me aardig.
Eenmaal thuis valt alles weer stil en rollen de tranen over mijn wangen terwijl ik zo ontzettend hard mijn best doe deze niet te laten zien. “Mama oogjes pijn?” zegt Ellis. Amper 2.5 en is ze en de enige die merkt dat het even niet meer gaat. Waar ik niet treurig om ben. Ik wil hier niemand mee belasten en zeker Luca niet.
Waarvan ik dacht dat het een rustige zondag ging worden, werd het 1 met groot verdriet. Verdriet dat stilletjes sluimert en heel plots opkomt om me dan te laten voelen hoeveel liefde ik klaar had voor haar. Hoe hard dit gemis blijft en de heimwee naar alles wat niet is en nooit zal zijn.
Mijlpalen – torenhoge bergen van verdriet die je verplicht moet beklimmen…
Je kruipt knus in de zetel tegen me aan. De geur van groen en lenteweer doet me zweven van verliefdheid en ik aai je donker golvend haar. Een meisje van 7, wat wordt ze groot… Een paar losse tanden in dat mondje dat nooit stil staat tonen tekenen van groeien, van verandering en groot worden. Alweer een mijlpaal! Een beetje meer loslaten of zou het eerder vastgrijpen zijn? Want loslaten is zo ontzettend moeilijk en vastgrijpen… tsjah…
Het meisje van toen… 1 april 2012 en daar bleef het bij… Mijn prachtige meisje van 7 is niet… al leeft ze zo fantastisch mooi mee. Stralend, knap, lief kind…
Ze kan niet slapen… Het mooie kleine meisje met talrijke krulletjes kan niet slapen. Rustig, maar met haar oogjes open staart ze voor zich uit in haar knusse bedje. Af en toe zoekt ze zich een ander plekje uit in de hoop daar wel haar slaap te vinden. Zou ze op haar hebben geleken? Ellis is werkelijk het mooiste en grappigste meisje dat ik ken… Dat ik ken… Had ik haar zus gekend, was mijn mening gegarandeerd verdeeld, maar ik ken haar niet en ik zal haar ook nooit echt kennen. Heel even mocht ik haar kennen, heel even. Heel even mocht ik haar bij me houden, knuffelen en koesteren. Te kort.
Geef me tijd
tijd die ik toen nooit nam
Geef me die tijd opnieuw
en ik hou je vast
Vasthouden en voelen
voelen dat dit klopt
Dat het samen zijn klopt
samen leven en dood
Mijn kind, dood
onbegrijpelijk dood
Onbegrijpelijke wereld
Mijn wereld, mijn Nina
Het meest knusse hoekje in haar bedje heeft ze gevonden. Het mooie kleine meisje met talrijke krulletjes slaapt. Het mooiste meisje dat ik ken… Dat ik echt ken.
Ik balanceer tussen hoop en angst. Nog maar eens…
37 weken zwanger. Veel ouder dan dit is Nina* nooit mogen worden… Hoe graag ik het ook had gewild.. Plots was ze weg en vulde een groot verlangen zich in de grootste leegte die ik ooit heb gekend. Een leegte die ik geen 2de keer meer aankan en toch denk ik er dagelijks aan.
Nina* krijgt een zusje… Echt waar! Stiekem (of misschien niet eens zo stiekem) hadden we hierop gehoopt. Nog een meisje mogen verwachten. De laatste 4 jaar zijn voor mij een hel geweest op dat vlak. Ieder meisje die ik zag, gaf een steek door m’n hart. Gaan shoppen was iedere keer weer heel bewust de meisjeskant zo goed mogelijk negeren, maar eigenlijk worden je ogen gezogen naar al dat moois. Al dat moois dat niet mocht zijn. Spreek alsjeblieft nooit over vervanging, want dat kan niet. Niemand kan mijn eerste, prachtige dochter vervangen. HET meisje die me de mooiste lessen leerde en liefde gaf voor mijn andere kinderen die ik anders nooit had gekend.
Ik stap voor de laatste keer met mijn bolle buik en mijn 2 jongens het bad in. Ze vinden het heerlijk en gezellig om samen een beetje te vertellen in bad en te zien hoe zus duidelijk geniet van al de warmte en geluiden om haar heen. Mijn buik springt letterlijk alle kanten op. “Mama? Zit er eigenlijk water in jou buik?” vraagt Luca. “Jaaahahahaaaaa! In mama’s buik zitten zelfs haaien en die eten zus op en dan is ze dood!” Luca zijn gezicht spreekt boekdelen “Loïc!!! Dat is helemaal niet waar en zo’n dingen mag je echt niet zeggen, want dat is niet lief!”
“Wat is er eigenlijk gebeurd met Nina, mama? Waarom is ze gestorven?” Ik schrik. Niet omdat ik hier helemaal niet over wil vertellen, maar wel omdat dit de allereerste keer is in al die jaren dat hij er zo rechtuit iets over durft vragen. “Nina had een gaatje in haar middenrif. Hierzo.. Dat zorgt ervoor dat je hartje, je longen, al je organen op de juiste plaats zitten, maar bij Nina zat dat allemaal door elkaar en daarom kon ze niet leven.” Een traan rolt over zijn wang “Ik mis haar soms, maar ik durf dat niet zeggen. Ik wil zo graag dat Nina bij ons is… Ik wil zo graag met haar kunnen samen spelen, maar dat zal nooit gaan” Tranen blijven rollen. Ik neem hem bij me en kan zelf mijn tranen niet bedwingen. Het liefst van alles zou ik nu helemaal willen instorten en huilen zoals ik de laatste maanden nooit meer heb gehuild, maar hij schrikt nu al. Ik zie in zijn blik een soort van schuldgevoel. “Het is niet erg! Mama en papa huilen ook soms nog om Nina en zijn nog steeds heel verdrietig dat dit is moeten gebeuren. Je mag echt huilen! Het is ook heel erg wat er toen is gebeurd, maar wij zijn ook heel blij dat jij er bent, dat Loïc er is en dat er nog een zusje bij komt.” Hoe vreselijk lastig moet dit zijn? Het is al een hele klus geweest voor onszelf om hier een weg in te vinden, om hiermee te leren leven. Wat moet dat voor een kind niet zijn die er in al die jaren nooit heeft over durven spreken?
Loïc onderbreekt het gesprek met gekke kuren en we schieten alle 3 in de lach.
Luca stapt het bad uit en zit nog een 10 tal minuutjes dromerig voor zich uit te staren.
Ik zoek voor mezelf een manier om mijn tranen te stoppen, maar ze blijven dwarrelen.
Zo vreselijk pijnlijk, maar anderzijds werd ik hier gelukkig van. Eindelijk… Eindelijk durft hij te vragen, eindelijk durft hij te huilen en eindelijk zegt hij wat hem dwars zit. Het begin van mogelijkheden en misschien wel het begin om hier toch maar eens iets mee te gaan aanvangen.
Bewogen tijden…Zo bewogen dat ik af en toe weer helemaal instort. Yup…We zijn weer maart. Eind maart al bijna zelfs… De lente is in het land en het lijkt alsof ik nog nooit zo hard heb uitgekeken naar het hele lente-sfeertje. Hoewel het me ook pijn doet. Mijn hart breekt in duizend stukken als ik denk aan hoe ze er zou hebben uitgezien. 4 jaar.. Dat is al heel wat! Ik kijk naar Loïc en voel bakken vol liefde en tegelijkertijd zie ik ook hoe groot hij al is. 1 jaar schelen ze. Tranen rollen over m’n wangen. Ik wil ze tegenhouden! Ik wil niet huilen! Maar ze rollen… 4 jaar… Alles was zo ‘normaal’. Al mijn verdriet was vervangen door aanvaarding. Ik kon niet meer huilen en plots is alles terug. Ik probeer nog mijn tranen te verbergen voor Stefaan, maar hij ziet ze… Hij komt me achterna in de keuken en ik stort in… Alle opgekropte tranen van de laatste maanden vloeien en ik voel hoeveel nood ik heb aan hem. De enige die dit nog snappen kan. Ook na 4 jaar…
De dag nadien komt er een journaliste langs van Het Laatste Nieuws. “Zie je het zitten?” Vraagt een goeie vriendin. Ik ben normaal iemand die heel gewoontjes over Nina kan praten alsof ik over mijn andere kinderen praat, maar ook die ochtend was ik opgestaan met dikke dikke tranen. “Ik ben bang dat ik constant zal moeten huilen”. Ik huil nooit bij vreemden…nooit. “Dat geeft niets..dat begrijpen ze wel”. We nemen plaats in de zetel. Het voelt oké, het voelt oprecht, dit is goed… S. stelt me heel veel vragen over hoe het die dag allemaal ging. Ik praat honderduit over de dagen met Nina en zie ieder beeld weer voor me, maar het voelt niet pijnlijk…eerder deugddoend. Het was zo helend dat er iemand was die oprecht naar mijn verhaal luisterde. Ook na al die jaren. Dit kwam geen moment te vroeg. Ik voelde dat dit juist was en het artikel dat volgde was prachtig. Helemaal zoals het ging, met heel veel respect geschreven. Het maakte mijn dag goed.
En toch… 1 april is in aantocht. Ik wil zoveel doen met en voor haar, maar het lijkt alsof niets goed genoeg is! Wat haalt het ook uit? Het brengt haar niet terug…nooit, maar zomaar voorbij laten gaan doet me nog meer pijn. Ze verdient het om gevierd te worden. Meer dan wie dan ook! Het liefste van alles zou ik zo graag terug gaan naar de dag dat ze werd geboren. Al moest ik er weer voor afzien, al moest ik weer horen dat het niet goed ging, al moest ik ze zien sterven… Zolang ik ze maar bij me had. 1 moment met haar. Ik heb er immens veel voor over…
Oktober is de maand waarin het verlies van je baby (kind) centraal staat. Daarom is er een heel leuk initiatief op poten gezet. Er zijn 31 onderwerpen. Voor iedere dag 1 in de maand oktober.
Iedere dag vertel je iets meer over dat ene onderwerp, neem je een foto, of doe je helemaal niets. Helemaal naar gelang je tempo en behoefte hieraan. Ik ga mijn best doen om van oktober een “Nina-maand” te maken. Enkel en alleen hier…op mijn blog. Wie zin heeft leest het, wie er geen behoefte aan heeft, niet. Ik doe het louter voor mezelf en om mijn verdriet, blijdschap, trots en nog zoveel meer te uiten.
Dag 1 – Sunrise:
Ochtendrush! Douchen, kids aankleden, hup naar school, hup naar de opvang en dan… Eventjes rust… Ochtendrust 😉 Iets wat ik anders nooit zie. Hoe mooi de ochtend eigenlijk is.
Prachtig oktober zonneke en een geïnteresseerde koe:
Dag 2 – Intention:
I intend to…. Sinds het overlijden van Nina* tot nu ben ik een heel ander mens geworden. Niet beter, niet slechter,…gewoon anders. Mijn voornemen (of intentie) is tot op de dag van vandaag geweest om me absoluut niet te laten gaan. Ik heb diep gezeten, ik kan nog steeds huilen om haar, maar ik weet dat ik er altijd weer bovenop kom. Dat weet ik! Ik zal ook altijd blijven genieten van de kleine dingen, me minder ergeren aan onbenulligheden en ik ga volledig voor de mensen die het me waard zijn…in honour of my precious child – Nina*.
Dag 3 – In honour:
Ik maak deze “capture your grief” blog ter ere van Nina*.. Mijn 2de kind..Zo welkom, zo hard uitgekeken naar haar komst, alles stond klaar en toch wist ik het. Ik heb het altijd geweten dat ze nooit naar huis zou komen. Ik wist het, maar toch hoop je dat die moedergevoelens je voor 1 keer in de steek laten en dat we op een dag naar huis gingen met een kerngezonde dochter. Maar helaas had ik gelijk. Overvolle kasten, roze doopsuiker, een lege maxi cosi, een leeg bed en vooral een erg pijnlijke stilte in huis. Een grote broer die niet wist waar kruipen door het vreemde gedrag van me en ook dat heeft hem getekend. Hij is een ander ventje geworden en draagt dit verlies met zich mee. Zonder pijn, maar wel met heel veel gevoelens waarvan hij niet weet waar ermee naartoe of hoe hij ermee moet omgaan. Wellicht even lastig voor hem als voor ons en anderzijds ook heel mooi. Ook hij eert Nina*… en wij “eren” mee… In honour of my child:
Dag 4 – Dark + Light:
Iets vanzelfsprekend als het over een verlies of verdriet gaat. Een hele donkere tot zelfs zwarte tijd. Er zijn dagen geweest dat ik er zo zwaar van overtuigd was hier nooit meer bovenop te komen. Ik was kwaad op de hele wereld. Ik heb gehuild als een beest… mijn hele lijf deed pijn. Ik weet nog dat we een nieuwe ikea lamp hadden gekocht. Ik moest de lamp monteren en er hard over nadenken (het was nogal een speciaal geval ;)). Toen de lamp in elkaar zat, voelde ik me enorm rustig. Het was de aller eerste keer in maanden dat ik niet dacht aan Nina* en hoeveel pijn het me deed en tegelijkertijd vond ik dit zo erg en zo vermoeiend. Geen seconde is dat meisje uit mijn gedachten geweest. Het verlies van mijn dochter is het zwaarste wat me ooit is overkomen en is het zwaarste om te dragen…. Toch was er heel erg langzaam weer wat licht. In het begin huilde ik dagelijks… Plots had ik een goeie week en dan weer 2 weken donkere weken. Langzaamaan werden die weken maanden en nu valt zo’n slechte dag maar heel af en toe voor. Vooral als je wordt geconfronteerd met bepaalde zaken die me nog steeds pijn doen, maar er is weer licht. Mijn zon schijnt terug! Ze schijnt anders dan vroeger, maar ik kan en durf zeggen dat ik gelukkig ben nu. Ik ben gelukkig met een ruw kantje aan. Er ontbreekt een stukje “gelukkig”, er ontbreekt een deel van mij, een deel van mijn gezin, een deel van mijn leven, maar toch is er terug licht. Niet alles wat Nina* bracht was verdriet… Ze bracht ons “voetjes op de grond” 😉
Dag 5 – Empathy:
Naast het schrijven is er nog iets wat me enorm heeft geholpen in momenten van verdriet. Lotgenoten. Ik had ze echt nodig! Ik zocht ze op vanaf dag 1, want hierdoor voelde ik me minder alleen. Er was niemand die me beter begreep dan hen en nog steeds… Ik voel dat het moeilijker wordt, die empathie. We hebben natuurlijk nog een hele hoop mensen waar ik zonder enig wrang gevoel mag praten over Nina* alsof ze er gewoon bij hoort, maar er zijn ook mensen die het niet (meer) begrijpen. Het is tenslotte al meer dan 3 jaar geleden! En ergens kan ik dat echt verstaan. Wie het niet meemaakt KAN het echt niet begrijpen. Ik neem het niemand meer kwalijk dat ze Nina* stilzwijgen. Het stilzwijgen is pijnlijk, maar begrijpelijk… Ik heb effectief liever dat ze niets zeggen dan dat ze domme dingen zeggen uit onwetendheid. Ik kan een waslijst aan foute uitspraken opnoemen die me op die moment echt onderuit hebben gehaald, maar ik ga hier de moeite niet voor doen deze opnieuw boven te halen ;). Er zijn tenslotte ook nog de mensen die het goed met ons menen! Waar ik altijd terecht kan als ik het nodig heb, die uit zichzelf over Nina* praten, die aantonen dat ze haar ook nog niet vergeten zijn en dat ook nooit zullen doen. Ik zie de vraag “wat zeg je aan sterrenouders?” heel vaak passeren op Facebook… “Hoe ga ik met ze om?”. Praat over hun kind*. Als je niet weet wat te zeggen, zeg hen dat, maar luister… en laat hen vooral voelen dat je hem of haar nooit zal vergeten. Niet alleen kort na hun verlies, maar ook jaren later…
Dag 6 – Books:
Hier liggen wel wat boeken. Zowel voor mezelf als voor de jongens. Boeken voor de kids kan ik de eerste keren niet lezen zonder slikken en voor hen is het gewoon een verdrietig verhaaltje met telkens een happy-end. Niets meer, niets minder. Hoewel Luca wel erg geïnteresseerd is in boekjes, grijpt hij niet heel vaak naar dat soort boekjes en ik eerlijk gezegd ook niet. Vaak heb ik helemaal geen zin in plots verdriet. Er wordt op andere manieren gedacht aan haar…Ik zag het kinderboek “prinses Nina” staan. Het kon me helemaal niet schelen over wat het verhaaltje ging. Ik MOEST dat boek hebben :p. Achteraf gezien ging het over een lesbische prinses die graag tegendraads doet :p. Wellicht even gewoon voor Luca dan een overleden zusje ;).
Het boekje ‘Dag Manon, daaaag’ is een heel mooi, maar confronterend boekje. Het omschrijft precies ons verhaal. Net daarom haal ik het niet vaak boven vrees ik.
Ikzelf heb vooral in het begin van Nina* haar overlijden redelijk wat boeken gelezen. Heel veel mensen kennen de schrijver Manu Keirse wel. Hij schreef ‘vingerafdruk van verdriet’. Een boekje dat ik op 1 dag heb uitgelezen. Ieder woord was herkenbaar. Geweldig om te lezen dat je misschien toch niet zo abnormaal bent dan je denkt ;). Zeker een aanrader voor iedereen die iemand dierbaar is verloren. Misschien wel een mooie cadeautip.
Toen Nina* bijna 1 jaar werd kopieerde ik een tekstje naar mijn blog: https://lievenina.wordpress.com/2013/03/24/bijna-1-jaar-geleden/ (onderaan) uit het boek schaduwkind. Een ietwat zwaarder boek. Ik heb het nooit volledig uitgelezen, maar de tekst in mijn blog vond ik prachtig en heel herkenbaar..
Voor mezelf kocht ik ‘jij bent de zon nu*’. Geen leesboek, wel een boek vol herkenbare gedichten. (ook een cadeautip voor mensen met dit verdriet!) Een boek dat ik nu soms nog open. Ik was even helemaal overweldigd toen er zelfs een gedicht was met de titel “Nina lieve meid”. Bij het boek hoort een cd-tje met de teksten ingezongen. Ik heb het meer voor de gedichten ;). Het zijn zachte, lieve, realistische gedichten…
Zolang ik leef
Kan ik
Van je houden
Hoor ik je stem
Zie ik je gezicht
En voel ik je huid
Denk ik aan jou
Bij een blauwe lucht
Als de zon verschijnt.
Ruik ik je geur
Ik sluit mijn ogen en
Je bent er weer
Zolang ik leef
Leef jij mee…
Uit ‘Jij Bent De Zon Nu* – Guillaume Van Der Stighelen’
Dag 7 – Memory
Het enige wat er nog overschiet. Herinneringen… Uren zou ik kunnen vertellen over hoe het allemaal ging, wat ik allemaal nog weet en waar er zwarte gaten zitten. Ik herinner me haar enige huiltje, ik herinner me hoe het voelde toen ze eindelijk in onze armen werd gelegd. Ik herinner me hoe warm ze nog was, ik herinner me ons..Stefaan en ik. Helemaal verslonden door ons verdriet, maar ook zo bewust dat de tijd die we kregen met haar zo kort was. Te kort.. Na haar badje en het aankleden van Nina* nam ik haar op. Een prachtig levenloos meisje. Je voelde de zwaartekracht van het “dood zijn” zo in haar lijfje… Ik leg haar hoofd op mijn borstkas en haar buikje tegen de mijne. Ik snuif haar overheerlijke geur op, ik wandel de kamer rond met haar…alsof ik zojuist echt moeder was geworden van een perfect gezond kind. Ik zag mezelf staan in de weerspiegeling van het raam. Heel even leek het alsof ze leefde. Alsof er niets aan de hand was. Ik zag een moeder met een baby… In de weerspiegeling leek alles zo perfect. Tot mijn blik weer weg ging van het raam…
Dag 8 – Wish List:
Een 2-tal jaar geleden startte ik met Little Wonders (www.littlewonders.be). Een hobby die een passie werd, een passie die mijn job werd. Nog geen moment spijt heb ik gehad van deze beslissing. Zo-blij dat ik deze stap heb durven zetten. Bij Little Wonders hoort ook het onderdeel “Kleine Engeltjes”. Ik ben Nina* kwijt, maar de herinneringen blijven. Ik heb honderden foto’s van haar en dat is (buiten een plukje haar en haar hand-voet afdrukjes) zowat het enige… Haar foto’s zijn een grote hulp geweest in mijn verwerking en nog steeds…
Maar dan kom je sterrenouders tegen zonder foto’s, zonder afdrukjes, zonder ook maar iets. Omdat ze zo diep zaten in hun verdriet en zelfs niet durfden denken aan de toekomst. En net DAT staat op mijn ‘Wish List’. Ik wil verschil kunnen maken! Ik wil hen herinneringen geven terwijl de ouders het niet kunnen. Ik wil hun spijt vermijden, ik wil hen het allermooiste geven. Unieke foto’s… van hun baby*, van hun nieuwe gezin, voor hun toekomst. Foto’s die gezien mogen worden.
Intussen heb ik al een paar ‘kleine engeltjes’ vastgelegd. De eerste keer wist ik niet wat er mij te wachten stond en was ikzelf erg nerveus. Kon ik dit wel aan? Ging ik niet in tranen uitbarsten en bracht het me niet terug naar de dag dat Nina* stierf? Maar het was een prachtige ervaring. Ik voelde rust van zodra ik hun kleintje* zag. Ik voelde mee met de ouders en ik voelde hun dankbaarheid. Ik deelde mijn ervaring rond het verlies van Nina* en het werd erg geapprecieerd. “Hou hem alsjeblieft zo lang mogelijk bij jullie…” Ze hoefden niet naar me te luisteren, maar het heeft geen enkele zin om na 1 dag al afscheid te nemen… Het afscheid blijft hoe dan ook even hard…
Dat staat op mijn Wish List… Verschil kunnen maken.
Handje van Gust* – 22/05/2015
Dag 9 – Family:
Iedere keer ik naar hem kijk denk ik hetzelfde… Als zij er wel was geweest, was jij er niet en had ik dit enorm bijzonder manneke moeten missen. Ik mag het me niet voorstellen. Het is werkelijk het liefste kind dat ik ken. Er schuilt wel degelijk een beetje Nina in hem… Dat voelen we… Hij heeft alles verzacht. Het verdriet bleef, maar zachter. Ik kon het meer aanvaarden omdat ik zag wat ze bracht. Een hele grote knuffelbeer en niet alleen wij zien het. Sommige anderen die hem heel goed kennen ook. Héél bijzonder!
En Luca draagt haar mee…Vrijwel iedere dag noemt hij haar naam wel eens. Het lijkt alsof hij het allemaal van dichtbij meemaakte, maar zo is het niet…Zoals ik al eerder zei heeft het hem getekend, maar ook hij is een heel lief en gevoelig manneke. 2 gezonde jongens, wat wil een mens meer?
Maar nooit is het nog compleet. Mijn plaatje…Iedere dag voel ik wel nog dat het niet klopt. Ik wil zo graag dat meisje er ook bij zien…
Verder zijn Stefaan en ik perfect op elkaar afgestemd. Mijn ‘rots in de branding’ zeg maar ;). Zonder hem stond ik niet waar ik nu sta… Je hebt 2 opties… Of je groeit dichter naar elkaar toe, of je kan niet om met elkaars manier van verwerken en groeit uit elkaar. Gelukkig gingen wij samen voor optie 1 (voor zover je het een optie mag noemen). Hij steunt me in iedere beslissing, geeft me de nodige vrijheid en troost me als ik verdrietig ben. We praten nog vaak over haar en leest stiekem mijn blog mee 😉 (en nee dat is niet de reden voor deze lofzang :p).
Zij zijn het grootste deel van mijn “gelukkig” zijn…
Dag 10 -Words:
Schrijven… Naast lotgenoten is dit hetgeen wat mij hierdoor heeft getrokken. Schrijven, schrijven, schrijven. Vooral als ik heel erg diep zit wil ik het allerliefste zo snel mogelijk achter mijn computer zitten en vloeien de woorden uit mijn toetsenbord. Eerlijk gezegd had ik gevreesd voor deze ‘capture your grief’… Ik schrijf zelden als ik niet in diep verdriet zit, maar nu dus toch al 10 dagen lang en het lukt me aardig ;).
Er zijn dus dagen
Dat het gaat
Dat de pijn er is maar
Braaf verborgen zit
Dat de leegte
Mij verlaat
En licht schijnt
In de duisternis
Er zijn dus dagen
Dat het stil ik
Dat mijn hoofd niet gonst
Niet vraagt waar je nu bent
Dat mijn adem
Rustig is
En ik niet overal
Jouw stem herken
Er zijn dus van die dagen
Van die zeldzame dagen
Dat de zon weer schijnt
En het verdriet
Om jou
Even slaapt
uit -Jij Bent De Zon Nu*-
Dag 11 – Glow in the woods:
Zo heb ik er wel een aantal… De dag na het afscheid van Nina* zocht ik meteen de website op van Met Lege Handen. Mensen die hetzelfde meemaakten, maar ook mensen die al jaren verder stonden. Ik zocht bevestiging dat het allemaal wel weer goed kwam. Ik vond ze niet altijd. Ik zag mensen die na al die jaren nog steeds huilden om iedere zin rond hun kleintje*. Daar is absoluut niets mis mee, maar het maakte me bang. Ik wil dit niet…eigenlijk wou ik helemaal niets… Ik wou geen sterrenmama zijn, maar gewoon mama van Nina. Gelukkig kwam ik ook heel wat mensen tegen die me konden garanderen dat het weer goed kwam. Anders, maar wel weer oké..leefbaarder. En zo iemand wil ik nu ook zijn.
Mijn ‘glow in the woods’ was in eerste instantie Stefaan, maar anderzijds wil je elkaar niet belasten met elkaars verdriet. Het is al zo hard om dit alleen te moeten dragen en toch was hij de enige die wist waar ik doorging. We rouwden om hetzelfde kind, we deelden hetzelfde verdriet.
Iemand die even hard heeft afgezien is mijn moeder. Ze was haar kleinkind kwijt, het enige meisje, maar het was ook voor haar heel hard om te zien hoe haar kind dit verdriet moest dragen en het soms even ook niet kon. Er zijn veel avonden geweest dat we samen zaten te huilen aan de keukentafel. Samen heel even instorten om dan weer verder te gaan. We praten heel vaak over Nina samen. Ze is en blijft mijn rots in de branding.
Verder leerden we prachtige mensen kennen. Echt enkel en alleen dankzij Nina er zijn vrienden die er dag en nacht zullen staan voor ons. Waar praten over Nina ook niet vreemd is of voor spanningen zorgt.
Onze Glow In The Woods…
Dag 12 – Normalizing grief:
Ik wist niet wat het betekende of hoe het voelde om iemand te verliezen. In al die jaren was de dichtste persoon die ik ooit was verloren mijn moeder haar tante (wat trouwens ook een heel bijzonder iemand was!). We hadden verdriet en soms valt haar naam nog wel eens, maar van de ene dag op de andere maakte ik het grootste verlies ooit mee. Mijn eigen kind stierf. 1 van mijn eerste gedachten was dat we werden gestraft om ons geluk. Ik werd zelfs bang van al dat geluk en dat was duidelijk terecht ook.
Maar plots werd ik 1 van hen. Niet alleen sterrenmama, maar ook een rouwend persoon. Plots voelde ik me verbonden met de vrouw die haar man verloor, de dochter die afscheid nam van haar moeder, de man die dagelijks naar de begraafplaats van z’n vrouw ging. De situatie was helemaal anders, maar het verdriet hetzelfde.
We hebben 1 ding gemeen…heimwee naar wat was…
Dag 13 – Regrets + Triggers:
Ik heb veel spijt van de dingen die ik niet deed met haar… “we zijn haar aan het reanimeren, wil je erbij zijn?” Het woord alleen al! Het leek me zo heftig bij zo’n klein meisje.. “Nee..dit wil ik niet zien.”
En verdikke JA! Had ik maar de moed gehad om te ja te zeggen. Ik wou dat ik haar levend vast had kunnen nemen en dat haar hart gestopt was in mijn armen. Niet heel ver weg van waar ik was.
Ik wou dat ik haar al dragend naar de kamer had gebracht en niet in dat koele rollende bedje.
Ik vraag me af waarom ik haar ooit in dat bedje heb gelegd… De tijd die we hadden met haar was enkel DIE tijd
en ik wou dat er iemand was die me zei van daar dubbel zo hard van te genieten.
Ik wou dat we een foto hadden van ons gezin samen op die moment.
Ik wou dat ik later was bevallen van 36 weken zodat ze misschien toch sterker was geweest.
Ik wou dat we ook bij haar een echo vooraf hadden laten nemen (zoals bij Luca en Loïc omwille van mijn misvormde hartklep) en anderzijds toch weer niet…
Want ik heb nog nooit zo van een zwangerschap genoten als bij die van haar.
Maar ik ben ook gewoon heel erg blij dat we haar hebben gekend en dat ze gewoon deel uitmaakt van ons gezin zoals onze andere kinderen.
Ik hou van Nina* momentjes… Soms moet ik ernaar zoeken en soms komt het vanzelf. Het kan me niet schelen als ik ervan moet huilen of om moet lachen.
Soms kijk ik weken lang niet naar haar foto’s en soms bijna dagelijks.
– Mijn Nina –
Dag 14 – Express your heart
Dit vind ik een hele moeilijke… Ik ben altijd heel erg open als het over Nina* gaat, maar heel weinig mensen weten hoe diep dit alles zit. Ik vind het heel vermoeiend om met dit verlies te leren leven. Ik voel me best oké en kan weer lachen, maar anderzijds is er een stukje van mij helemaal verdwenen. Al kan ik dat goed verbloemen en zal ik zelden bij iemand mijn hart volledig openstellen. Ik heb er ook helemaal geen nood meer aan. Vooral omdat ik voel dat het er de tijd niet meer voor is. Ik heb mijn eigen weg gevonden hierin en het is goed zo..
Dag 16 – creative grief:
Het maakt je vanzelf creatief. Ons huis heeft bijna overal wel subtiele Nina* plekjes. Hier en daar vind je kleine uiltjes verwijzend naar haar. Bij het binnenkomen staat een grote kader met de 2 broertjes en haar uil. Als Loïc passeert zegt hij vaak “Nina – Jowiek en Oeka!”. Ons kleinste kamertje is omgetoverd tot het paradijs der kindertekeningen die heel vaak naar haar verwijzen. In de woonkamer heeft ze haar eigen kast en op onze slaapkamer heb een echte Nina* muur gemaakt. Mensen die ons verhaal niet kennen zien het niet, al die verwijzingen en net dat vind ik bijzonder. Ze is enorm aanwezig in ons huis, maar vermoedelijk heeft niemand er “last” van ;). Ach ik kan zoveel opnoemen, haar grafzerkje, mijn tattoo, een roze uil in de tuin, heel veel tekeningen, een hartje van strijkparels, kaartjes met een geweldig lief tekstje…
De kader met de handjes kregen we van haar onthaalmoeder. Ik herinner me nog zo goed dat ik in tranen ben uitgebarsten toen ik de kader zag. Dit was echt voor haar gemaakt. Een zon van kinderhandjes. Het was denk ik de eerste keer dat we een eigen werkje kregen en het voelde echt aan als iets wat we nog hadden van haar. We hadden al zo weinig, maar dit was zo ontroerend mooi..
Het is nog steeds 1 van mijn favorietjes!
Dag 17 – secondary losses:
Buiten het verlies van Nina* heb ik heel wat verloren… In eerste instantie een deel van mezelf. Er is een lange tijd geweest dat het zelfs niet eens een deel was. Ik ben mezelf een lange tijd kwijt geweest. Heel hard was dat. Een hele eenzame, verdrietige en vooral hopeloze periode. Me toen nog niet bewust dat dat kwam omdat ik een ander mens zou worden. Een deel van mezelf stierf met Nina* mee. Niets is nog vanzelfsprekend… Ik verloor mijn naïviteit over het leven, problemen werden probleempjes en van de ene dag op de andere genoten we van hele kleine dingen. We zijn een paar vrienden verloren, maar wie niet kan omgaan met hoe ik omga met dit verlies, of me meer kwetst dan lief is, zijn misschien zelfs nooit vrienden geweest.. Niets is me meer waard dan mijn gezin en ik ben zo dankbaar dat we elkaar nooit zijn verloren. Integendeel… Ik hou meer van hem dan ooit tevoren.
Dag 18 – seasons + symbols:
Als ik terug denk aan de dagen in het ziekenhuis, de dag dat ze stierf, de eerste dag dat ik terug moest buiten komen, haar begrafenis,… Hangt er voor mezelf een heel speciaal sfeertje rond. Ik kan het niet in woorden omschrijven, ik kan het niemand doen voelen, maar het voelt erg verdrietig en deugddoend tegelijkertijd. Soms, heel soms in de lente voel ik het terug en krijg ik heimwee naar de hele periode. Zelfs naar het moment dat er me verteld werd dat ze stierf. De zon die opkomt achter de mistige sfeer, vogels die fluiten, tot zelfs de paashaas brengt me terug naar dat sfeertje. Ik hou er wel van om me weer dicht bij haar of dicht bij net die periode te voelen. Hoe pijnlijk het ook kan zijn.
Een aantal jaar geleden zag ik de zon niet, hoorde ik de vogels niet en kwam die paashaas omdat dat moest. We moesten verder leven voor dat kleine manneke, maar vanbinnen was ik gebroken.
Dag 19 – music:
Muziek. Geen dag kan ik zonder. Als ik opsta, als ik in bad zit, tijdens het fotograferen, tijdens het afwerken, in de auto. Altijd en overal! Muziek heeft me dan uiteraard ook erg geholpen tijdens het rouwen en nog steeds. Muziek kan heel mijn lijf doen rillen, warm en koud tegelijkertijd krijgen of in huilen uitbarsten en me zo bevrijd voelen DAT ik dat eindelijk eens kan. Teksten moet ik kennen en begrijpen voor ik een lied mooi vind. Als ik ze niet begrijp, zoek ik ze op. Ik ben een echte muziek-madam ;). Het nijpt nog steeds een beetje dat op haar uitvaart een fout liedje tussen de lijst stond dat verre van toepasselijk was ;).
Vraag me niet om 1 nummer te geven dat er voor mij uit springt. Het hangt van de moment af.
Mijn hele lijst staat hier: https://lievenina.wordpress.com/muziek/
Vandaag ga ik voor Photograph van Ed Sheeran en morgen zal ik wellicht weer voor iets heel anders willen gaan. Toepasselijk als fotografe ;), maar nog meer als fotografe van “kleine engeltjes”.
Ik bedank hierbij de hele wereld voor het bestaan van klanken, woorden, instrumenten..kortom, muziek! Het is een deel van mezelf.
We keep this love in a photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
Times forever frozen still
Dag 20 – Forgiveness + humanity:
Soms voel ik mij echt een grote zaag… Er zijn heel wat dingen die me pijn doen, maar voor anderen lijkt dit zo vanzelfsprekend en zo belachelijk dat zo’n dingen me nog kwetsen dat ik het amper nog durf uit te spreken. Niemand bedoelt het slecht en toch gaat het door merg en been. Mensen die onbewust kwetsen. Niet 1 keer, niet 2 keer maar heel vaak. Ik voel mijn hart overslaan bij het zien van een kleedje dat ik zeer zeker ook voor haar zou gekocht hebben en nog meer als mensen dit bewust onder mijn neus duwen terwijl ze weten met wat voor gemis ik moet verder leven. Eigenlijk wil ik dit alles niet zien. Iedere keer denk ik hetzelfde “zou ik het begrijpen als ik het niet meemaakte? Zou ik rekening houden met iets wat haar pijn kan doen?” Misschien niet, misschien wel.. Nu zeker wel! Ik kan niet meer vergelijken, maar ook dat heeft ze mij geleerd. Ik ben voorzichtiger in mijn uitspraken.
Maar het is zo moeilijk te vatten voor anderen… Ik ben echt mijn kind kwijt. Geen rondhuppelend meisje, geen favoriete kleedjes, geen haren die moeten gekamd worden, geen schaterlach van haar door ons huis of een grote protesterende huilbui, geen knuffels, geen kusjes… helemaal niets…
Dagelijks word ik met mijn neus op de feiten geduwd.
Ik vergeef…Iedere dag weer, meermaals…
Tot de bom barst en ik nooit meer zal vergeven en er geen seconde spijt zal van hebben.
Dag 21 – Sacred Space:
Ik had nooit gedacht ooit voor deze keuze te moeten staan, maar op een dag wordt er aan je gevraagd “wil je ze begraven of cremeren?”. Dat deze vraag over mijn eigen kind ging tekende mijn volledige toekomst.
Plots ga je letterlijk nadenken over wat er met dat kleine meisje moet gebeuren… Cremeren lijkt me zo vreselijk en is er eigenlijk veel as van haar ipv van het kistje? Anderzijds bestaan er prachtige urnes en zou ze dicht bij ons thuis hebben gestaan. Als je zou verhuizen, neem je ze gewoon mee. Toch kon ik me hier niet mee verzoenen. Hoewel begraven me al even erg leek te zijn. Ik ben blij dat ik haar kistje nooit heb zien plaatsen onder die veel te kille grond. Want zo is het echt… We stonden met onze rug tegen de muur. Er waren maar 2 opties en beide opties vond ik vreselijk. Ik wou ze gewoon houden! Ze had niet mogen sterven. Ze had gewoon thuis in haar bedje moeten liggen of al wiegend in onze armen.
Maar die optie viel weg.
We kozen samen voor begraven en dat is tot nu toe wel de juiste keuze geweest voor ons allemaal. Mijn moeder gaat wekelijks langs en poetst iedere dinsdag haar zerkje op. Ik voel dat ze dit nodig heeft. Het gevoel dat ze iets voor haar kan doen. Daar is onze ‘Sacred Space’. Zowel van mij, mijn moeder, de kinderen als van Stefaan en nog vele anderen. Als we daar zijn draait alles om Nina*. Enkel en alleen om Nina* en dat doet deugd.
Mama, liggen hier nog veel mensen?
Ja, nog heel veel! Zowel kindjes als oude mensen.
Liggen die dan allemaal onder de grond?
Ja, 1 voor 1 in een kist.
Woooow! Dat is precies zoals met een schatkist!
Ja, zo kan je het ook wel een beetje vergelijken.
Dat is wel cool hé mama! Dan ligt het hier vol schatkisten en is Nina* onze grootste schat!
dag 26 – Gratitude:
naast verdriet en een on-compleet gevoel 1 van de gevoelens die ik heel goed ken. Dankbaarheid. Kort na haar overlijden kon ik het wel zeggen dat ik dankbaar was haar gekend te hebben, maar ik voelde het niet. Ik was kwaad op de hele wereld en begreep niet waarom net wij haar moesten afgeven. Waarom zou ik in godsnaam dankbaar zijn? Omdat mijn kind stierf? Mijn woede en verdriet overheerste mijn dankbaar gevoel. Er was helemaal niets om dankbaar voor te zijn.
Tot ik alles anders begon te zien. Stefaan en ik kregen een nog nauwere band. Ik besefte dat ik anders ging kijken naar Luca. Mijn liefde voor hem werd anders…nog sterker. We leerden nieuwe vrienden kennen, we begonnen met genieten van hele kleine dingen en toen Loïc werd geboren voelde ik me bevrijd. Dit soort liefde had ik nog nooit ervaren. De liefde van een sterrenmama.
We leerden relativeren.
Je zou kunnen zeggen dat ik als sterrenmama bezorgder word om mijn kinderen, maar ik ben een meer ontspannen moeder. Er zijn altijd dingen die erger zijn dan een val op de speelplaats, een fikse verkoudheid of Loïc die meermaals in het ziekenhuis terecht kwam met valse kroep. Allemaal dingen die te redden vallen. “Zolang ze der nie van doodgaan, ist goed!” Het klinkt cru, maar het is een zin die ik meermaals uitspreek ;).
Ik ben enorm dankbaar hiervoor.
Voor het genieten en de liefde die ik op een andere manier leerde kennen, voor de vrienden die ons leven vervullen, een band die sterker wordt, voor het relativeren.
Maar het meeste dat ik haar mocht kennen, zien, een naam mocht geven.
Zo dankbaar dat net IK – HAAR mama ben.
Dag 27 – Self Portrait:
Ik blijf het herhalen, maar ik werd een anders mens door het verlies van Nina*. Het gekke is misschien wel dat ik destijds niet perse gelukkiger was. Ik besefte langs geen kanten wat geluk was. Oké ik had een goeie relatie, we hadden een job, een gezond kind, maar we hadden ook zoveel dingen niet! Ik vond andere dingen die we niet hadden zoveel belangrijker, dus ik kon niet gelukkig zijn. Ik huilde als Luca onder de lamp moest, want owee wat was dat erg! Ik huilde omdat Stefaan heel snel terug aan het werk moest. Ik huilde omdat ik stiekem mijn job niet graag deed. Ik huilde omdat ik het allemaal anders wou! Ik was nooit compleet gelukkig.
Hoe stom… En toen kwam Nina*. Met reden. Nee, ik was niet meteen de gelukkigste vrouw op aard want ze stierf. Ik was kapot, verscheurd door verdriet.
Heel traag, echt wel heeeel traag werd ik weer gelukkig. Ik had verdorie een ijzersterke relatie, mijn job werd mijn hobby, hoe bijzonder is zo’n gezond kind wel niet?? En hoe bevoorrecht zijn wij om dit alles te mogen hebben?
Soms heeft een mens een harde klap nodig om wakker geschud te worden en te leren uit enorme tegenslagen. Enerzijds had ik liever een andere tegenslag gehad, maar ik weet niet of die klap hard genoeg was geweest om dit mens te worden.
en hoewel het echt oprecht goed met me gaat, zijn er soms dingen of momenten die me weer helemaal onderuit kunnen halen.. Meestal maar voor een dag of misschien meerdere, maar niet meer voor heel lang zoals voorheen. Gelukkig maar…
Vandaag had ik zo’n moment… door een gebeurtenis waar ikzelf eigenlijk niets mee te maken heb, maar mijn verdriet ging alweer door merg en been. Ik besefte plots weer hoe hard ik haar mis… Hoe graag ik haar bij me zou hebben, hoe graag ik over haar wil praten zoals ik over mijn jongens praat. Hoe graag ik haar haren wil kammen en ook wil kunnen zeggen “slaapwel! Ik zie je graag!” en dan net zoals nu het antwoord “ik zie je graag mama!” terug te krijgen. Ik wil haar zo-ontzettend-graag zien groeien verdorie!
Maar het gaat niet… Op geen enkel mogelijke manier zal ik Nina zien groeien, lachen, springen, huilen, het kan me niet schelen wat… Het gaat niet.. Nooit.
Het geeft me soms een verstikkend gevoel en het enige wat ik nog kan doen is huilen. Ik wil erover praten met iemand en anderzijds toch weer niet.
Dus schrijf ik het hier neer… Deels uit respect voor degene die me vandaag pijn deed.. Geheel onbewust pijn deed, maar zo gaat het heel vaak en ik weet niet of ik het hen wel kwalijk mag nemen. Wat als IK in hun schoenen stond? Misschien deed ik wel net hetzelfde… Gewoon gelukkig zijn en genieten… en de rest zou me wellicht ook wel gestolen kunnen worden. Helaas sta ik niet in hun schoenen…
Het gaat goed met mij en met ons allemaal eigenlijk… Ik hoor van velen dat ik er nu veel gelukkiger uitzie dan voorheen en dat IS ook zo. Ik heb naar mijn mening de mooiste job die er is en wonder boven wonder is het een immens succes. Ik mag wekelijks nieuw leven van max. 10 dagen oud vertroetelen, vastleggen, zien hoe ouders nog net geen traantje wegpinken bij het zien van hun baby, “gedrapeerd” in 1 van mijn mandjes. Ouders in spe die elkaar dol verliefd in de ogen kijken als ze nog maar denken aan hetgeen hen binnenkort te wachten staat. 1 jarige feestvarkens die in een taart mogen ploeteren en IK heb hier het voorrecht om net deze foto’s vast te leggen waar ze jaren later nog steeds lachend naar terug kijken. Ik mag baby’s zien geboren worden en hele pure emoties hiervan vastleggen. Ik zie kinderen die kinderen mogen zijn. Of dat nu in een goeie bui is of in een slechte. Het maakt me niets uit… Ik kan doen wat ik wil doen en ik voel me hier echt immens gelukkig door.
Zelfs van de “kleine engeltjes” krijg ik een heel warm gevoel. Diep ongelukkig en kwaad op de hele wereld omdat er alweer een kleintje is moeten gaan, maar zo belangrijk op een moment die je heel graag zou willen overdoen, maar niet gaat. Ik kan ze vastleggen…die momenten. Ik mag ouders begeleiden op de moment van diep verdriet en ik voel hun dankbaarheid voor mijn aanwezigheid.
Ik voel me bevoorrecht. Ik heb het diepste verdriet gekend en ik ken het nog steeds. Ik mis haar iedere dag en ik kan echt nog huilen om haar en het hele gebeuren. Mijn meisje… bijna 3.5 jaar.
Ik kan niemand méér bedanken dan mijn bloed eigen dochter. Nina leerde me liefde kennen die ik nooit had gekend als ze er wel was geweest. Liefde voor haar, voor Stefaan, voor mijn 2 kern gezonde jongens… Ik geniet van iedere dag die ik krijg MET hen. Ik durf stappen nemen die mijn leven positief hebben verandert en ik ben er bijna zeker van dat ook zij achter dit succes zit.
In all the world, there is no love for you like mine…
Het is al een hele tijd geleden dat ik schreef. Niet omdat ik het niet nodig heb gehad, ook niet omdat ik je vergeten zou zijn, wel omdat ik minder nood heb mijn verdriet met de buitenwereld te delen. Ik kan er ergens mee terecht. Hoewel ze nooit zal weten wat het is, probeert ze me te begrijpen. Ze praat oprecht over Nina* en niet omdat het eens zou moeten. De enige die mijn verdriet ziet, ook al is het amper te zien. Een vriendschap die ontstaan is door Nina*. Er zijn nog vaak van die momenten dat ik inzak en huil als een rund. Je zou tenslotte al 3 jaar zijn geworden. Ik voel een steek in mijn hart als ik denk aan hoe je eruit zou gezien hebben. Ik reflecteer je uiterlijk vooral op dat van mij toen ik 3 was. ik heb bakken vol foto’s van mezelf op die leeftijd en zelfs een urenlange video over “het gezin” toen. De video die ik als kind en zelfs als tiener bijna heb kapot gedraaid. Ook tijdens mijn zwangerschap van Nina* heb ik hem nog bekeken. Dat was de laatste keer. Ik kan en durf het niet meer. Ik kan geen foto’s zien van mezelf als 3 jarige.. Verdomd pijnlijk en zo zal het blijven ook…
Intussen is er heel wat verandert. Ik heb eindelijk de grote stap durven zetten en heb van Little Wonders (www.littlewonders.be) mijn fulltime job gemaakt. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Dagelijks ben ik dankbaar voor de kansen die ik krijg, voor het vertrouwen en de voldoening die anderen me geven. Het overtreft mijn grootste dromen!
Maar ach…Ik mis je… Ik zit verstrengeld in de draden van mijn leven en het lukt met niet los te geraken. Mijn hoofd zit zo vol…Al een hele week sleur ik de drukte mee, lach ik naar anderen terwijl ik liever wil huilen, moet ik opmerkingen slikken terwijl ik die mensen veel liever de deur zou willen wijzen.
Iedere dag, ieder uur zelfs wandel je langs in mijn gedachten. Ik prik het grote taboe door en geef het helemaal toe… Zware steken bij het zien van meisjes kleren, lange haren, vlechtjes, krulletjes, de kleur roze, een mama met van ieder geslacht 1, een mama met 2 jongens EN een meisje, meisjes op zich. Ik word stilaan gek van mezelf en het lukt me niet om het van me af te zetten. Het gaat me niet over jaloezie, want ik gun iedere ouder hun kind… Enorm veel liefde voor mijn dochter heb ik en ik kan er nergens mee terecht! Ik heb mijn zoons en ik weet, ze hebben niets tekort en ik hou meer van ze dan wie dan ook, maar het meisjes gemis is te sterk. Het overheerst mijn hele leven. En ja, nu mag je van mij best gaan denken dat ik gelukkig moet zijn met mijn 2 gezonde kinderen. Gelijk heb je en ik hou immens veel van hen, maar neen… het is en blijft onvolledig. Het is sterker dan mezelf. Ik mis in eerste instantie Nina*, maar ik mis nog meer mijn meisje… Ik begin het stilaan allemaal beu te worden. Ik wil geen meisjes gemis meer.
Mijn meisje, mijn kind werd van me afgenomen. Ik heb een zwaar vermoeden dat weinig mensen dat beseffen en niet weten waar ik al 3 jaar moet mee leren leven. Ze hoeven het ook niet te weten, maar enkel wat gezond verstand of begrip zodat ik niet telkens met m’n neus op de feiten wordt gedrukt zou fantastisch zijn…
mij en met ons allemaal eigenlijk… Ik hoor van velen dat ik er nu veel gelukkiger uitzie dan voorheen en dat IS ook zo. Ik heb naar mijn mening de mooiste job die er is en wonder boven wonder is het een immens succes. Ik mag wekelijks nieuw leven van max. 10 dagen oud vertroetelen, vastleggen, zien hoe ouders nog net geen traantje wegpinken bij het zien van hun baby, “gedrapeerd” in 1 van mijn mandjes. Ouders in spe die elkaar dol verliefd in de ogen kijken als ze nog maar denken aan hetgeen hen binnenkort te wachten staat. 1 jarige feestvarkens die in een taart mogen ploeteren en IK heb hier het voorrecht om net deze foto’s vast te leggen waar ze jaren later nog steeds lachend naar terug kijken. Ik mag baby’s zien geboren worden en hele pure emoties hiervan vastleggen. Ik zie kinderen die kinderen mogen zijn. Of dat nu in een goeie bui is of in een slechte. Het maakt me niets uit… Ik kan doen wat ik wil doen en ik voel me hier echt immens gelukkig door.
Nina* 