Mijn pluisje, mijn muisje, mijn lieveke, mijn patatje, mijn dolleke, mijn molleke, mijn allerliefste snolleke… woorden die ik dagelijks uitspreek als ik met je zusje in de zetel lig, haar kriebels pak of gewoon… spontaan… en verdomme toch.. wat had ik ze zo graag ook tegen jou uitgesproken. Wat had ik zo graag deze momenten ook met jou gedeeld…
Zo’n vreemde tijden. Nooit gedacht dat jou verjaardag wat zou opgaan in deze gekte. Ik vergeet zelfs soms welke dag we zijn. Maar vandaag pluizeke, is het jou dag en van niemand anders. Vandaag ging ik bij jou op bezoek. Alleen…deze keer… Niet met papa, niet met de broers en zus, maar alleen. Omdat het niet mag om samen een fijn autoritje te maken en even te zwaaien. Al weet ge lieveke, dat ze iedere keer staan te springen om langs te gaan, maar dit jaar kan het niet. Ik genoot van onze we-time, maar voelde me ook echt helemaal alleen. Het rouwen, het vieren, het missen is zo al eenzaam, maar dit jaar nog veel eenzamer…
We vieren, of we proberen toch… We vieren dat je verdikke al 8 lentes jong zou geweest zijn. We vieren al het mooie dat je hebt gebracht en we vieren dat je er bent, want voor altijd ben je een deel van ons gezin en voor altijd leef je mee…
Nina* 